Orgaandonatie

Een schertsvertoning noem ik het, de verplichte orgaandonatie. Nee, niet verplicht, zegt Pia Dijkstra, want als je je organen niet af wilt staan kun je dat gewoon aangeven.

Maar daar gáát het helemaal niet om! Het gaat erom dat de overheid, zonder het je eerst gevraagd te hebben, je het recht ontneemt om over je eigen lichaam te beschikken! En dit is nog maar het begin, want wanneer komt de verplichte zaaddonatie, of het verplicht afstaan van ledematen, en/of geslachtsdelen? Straks ben je achttien en dan ben je in principe je hele lichaam al kwijt, zonder dat je ook maar iets gevraagd is!

En, met alle respect, maar alle argumenten die worden aangedragen door de voorstanders van dit wetsvoorstel kunnen regelrecht de prullenbak in. Het redden van mensenlevens kun je nooit goedpraten als er een dergelijk besluit van de overheid aan vooraf is gegaan.

Ik sta mijn organen sowieso niet af. In een wereld waar artsen beïnvloedbaar zijn door bonussen van farmaceuten, en waar orgaanhandel hoogtij viert, blijf ik graag zélf baas over mijn eigen lichaam zonder dat er eerst een keus voor mij gemaakt is. Aan mijn lijf geen polonaise!

Sponsorgeld artsen

‘Artsen krijgen veel geld van de farmaceutische industrie’, (Volkskrant, 3 september). De keus voor een geneesmiddel ligt niet bij de patiënt, maar begint bij de pen van de dokter, zo blijkt uit onderzoek van verzekeraar VGZ.

Dat maakt artsen dus interessant als marketingobject en ontvangen ze hoge bedragen van de industrie, in ruil voor het voorschrijven van hun medicijnen. Niet onze gezóndheid heeft dus de hoogste prioriteit, maar de portemonnee van de arts. En maakt niet uit of je nu hoofdpijn hebt of kanker, het liefst kanker natuurlijk want daar wordt het meeste aan verdiend!

En de politiek kijkt passief toe langs de zijlijn, en maakt zich dus bondgenoot van dit ethisch onverantwoord spel. Want geld, dat hard nodig is om de kwaliteit van de zorg weer een béétje gezicht te geven in Nederland, blijft natuurlijk op deze manier in het verkeerde circuit circuleren.

Natuurlijk wast internist Eric Stroes, die in de top 25 staat van de grootste graaiers, zijn handen in onschuld. Maar uit onderzoek van ziektekostenverzekeraar VGZ blijkt dat hij de meest dure cholesterolverlagers voorschrijft geproduceerd door Amgen en Sanofi, die vorig jaar ruim € 32.000,00 op zijn bankrekening heeft bijgeschreven.

Stinkt dat, of stinkt dat niet?

Als het noodlot toeslaat...

Noodsignalen waren nog net niet nodig, want hulp kwam al snel om de hoek. Een beetje hulpeloos stond ze daar, de buurvrouw. Hoogzwanger en zonder sleutel, voor de voordeur. Ze wilde net haar whatsapp inschakelen, toen ik met mijn bolide om de hoek heen kwam scheuren. Kleine Naut stond, nietsvermoedend, in de buurt van moeders rokken lekker aan te keutelen. Het tafeltje buiten lag al vol met boodschappen uit de fietstas. Een aandoenlijk tafereel!

Maar wat nu? Geen sleutel, een dichte deur, en het begon ook al licht te spetteren. ‘Jij hebt toch een ladder?’, vroeg ze me, en ze realiseerde zich opgelucht dat ze er niet meer alléén voor stond…Maar helaas, die vlieger ging niet op. Want buurman heeft veel spullen, maar nou net geen ladder! En dat was nu precies het enige dat we nodig hadden, want boven hing het bed lekker te luchten in het open raam. En er vanuit gaande dat niet de buurvrouw met haar twee buiken de ladder op zou gaan, maar ik, zag ik het als een dankbare taak om als redder in nood de ochtend te kunnen afsluiten. Maar dan moet je wél een ladder hebben!

‘Daar stáát er één!’, riep ze opeens. Maar terwijl we er naar toe liepen lag het gevaarte al op de nek van een schilder, die er mee vandoor leek te gaan. Alsof hij onraad rook… Maar toen ik een beroep op hem deed begreep hij onmiddellijk de ernst van de situatie, en keek met een scheef hoofd richting de dikke buik van buuf.

De schilder twijfelde geen moment, en een minuut later stond de ladder rechtop onder het slaapkamerraam, en gedreven door mijn apeninstinct klauterde ik vlot naar boven. ‘Mag ik het dekbed even op de grond gooien?’ riep ik naar beneden, om te voorkomen dat ik zou uitglijden en met beddengoed en al weer naar beneden zou zeilen. Gelukkig stond het bed al op klossen, voor de komende bevalling, dus kon ik via het hoge bed gemakkelijk de vloer weer bereiken. We bedankten de schilder voor zijn attente daad, en kon buuf gelukkig door de voordeur haar eigen huis weer in.

Zómaar kan het noodlot toeslaan op een gewone maandagochtend in Kampen. En ook zómaar brengt het lot op dat moment de juiste mensen bij elkaar. Het lijkt allemaal toeval, maar soms mogen we ons realiseren dat het leven meestal geen regie nodig heeft, en hebben we alles wat we nodig hebben op je de juiste tijd, op de juiste plaats en op het juiste moment…

Zwembad

Ouders maken zich zorgen om de inrichting van het nieuwe zwembad in Kampen. In het zwembad is het nieuwe kindergedeelte niet afgeschermd van o.a. het wedstrijdbad, en ouders maken zich zorgen om de veiligheid van hun kinderen, (Stentor, 12 juli).

Maar ik geloof dat ouders zich tegenwoordig meer zorgen maken om hun mobiele telefoon want, in plaats van op hun kinderen te letten, staren ze de hele dag met hun glas-in-lood-ogen op dat duffe schermpje. Die hekjes zijn er dus niet voor de kinderen, maar voor het gemakzucht van ouders! Hetzelfde fenomeen doet zich voor als hondeneigenaren met hun trouwe viervoeter een ommetje lopen. Want vaak wordt niet de hond wordt uitgelaten, maar de smartphone: ‘Dankjewel baas, voor de gezellige wandeling…’

Ik ben het dit keer met de keuze van de gemeente Kampen eens. Want de verantwoordelijkheid voor de kinderen rust, in dit geval, natuurlijk gewoon bij de ouders. Maar die hebben het tegenwoordig te druk met Pokémon, hét nieuwe spel op telefoongebied. En wellicht is er al een app op de markt waar de ouders de hele dag op kunnen kijken, of hun kinderen niet toevallig al zijn verdronken in het wedstrijdbad…?

Nice

De Franse socioloog Laurent Chambon is bang voor de toekomst van zijn land: ‘Het wordt erger, en niemand heeft een antwoord’. Dat juist Nice is getroffen verbaast hem niets. ‘De spanningen tussen extreem-rechts en moslims zijn al jaren hoog, en de luxe uitstraling van het centrum lokt frustratie uit in de arme buitenwijken van de stad waar grote armoede en uitzichtloosheid heerst’, aldus Chambon in de Stentor van afgelopen zaterdag.

Staan we machteloos tegen deze groeiende terreuraanslagen? Misschien, maar aan de andere kant hebben we als westerse maatschappij natuurlijk een enorme plaat voor onze kop als we onze decadente leugens over droomhuizen, droombanen en droomreizen onafgebroken via de media de wereld in blijven slingeren. Logisch dat deze ziekelijke verheerlijking van bezit en rijkdom in het ‘rijke’ westen frustraties kan opleveren in de ‘minder’ bedeelde gebieden van de wereld.

Op geen enkele manier is de afgrijselijke daad van Mohamed Bouhlel te rechtvaardigen, en is er ook geen pasklaar antwoord op. Maar je kunt je wél afvragen of wij als westerse maatschappij onze decadentie niet wat minder in de etalage moeten zetten? Als frustratie aanleiding is voor de aanslag zoals afgelopen donderdag in Nice, dan liggen er dus blijkbaar toch nog mogelijkheden voor ons?

Aal Digitaal

Je ziet ze overal, Ja, ook al ver vóór het Pokémontijdperk dat recent haar intrede heeft gedaan in het Nederlandse straatbeeld. Jongeren, maar ook oudere jongeren, die gefixeerd zijn op hun telefoon en die alleen even opkijken om nergens tegenaan te lopen, te fietsen of te rijden. Ze zijn niet alleen een gevaar voor de hun omgeving, maar het is ook nog eens buitengewoon asociaal in de meest letterlijke zin van het woord. Asociaal betekent, vérre van sociaal!

Gezellig samen de hond uit laten? Steeds meer hondenbezitters laten hun telefóón uit, in plaats van hun trouwe viervoeter. Vanmorgen slentert er weer één door de straat met zijn hond. De baas kijkt niet op of om, en staart onafgebroken naar zijn scherm. De hond vraagt regelmatig aandacht, en kijkt zo nu en dan smekend in de richting van zijn baas, maar het arme dier krijgt geen enkele reactie! Je zult maar zo’n baas hebben. Hij moet wel erg van dieren houden…

Ik blijf het tafereel volgen totdat baas en hond bij de laatste huizen verdwijnen om de hoek. De jongen heeft zijn hoofd nog geen seconde afgewend van zijn telefoon, en de hond bleef maar naast hem sjokken, alleen! Een buitengewoon droevig, en hartverscheurend schouwspel!

Daarnaast zijn deze randfiguren eigenlijk gewoon zielig, zonder dat ze het in de gaten hebben. Ik neem aan dat ze gewoon als normale baby ter wereld zijn gekomen, maar ontpoppen deze wezens zich niet al in een vroeg stadium tot levende fossielen? Want geef nou toe, meer is het toch niet? Ik neem tenminste aan dat ze normaal worden geboren, hoewel ik denk dat we niet ver meer af zijn van het nieuwe geboortekaartje:

'We zijn dolblij met de geboorte van onze dochter, Aal Digitaal. Aal heeft een geheugencapaciteit van 64G en ze wordt aangestuurd door Android. Aal weegt 145 gram, en ze is 12 cm lang. Moeder en kind staan 24/7 voor u ter beschikking'.

Aan de andere kant keert het tij wel weer een keer, en kunnen ook jongeren over een paar honderd jaar misschien weer een normaal gesprek voeren, en is Aal Digitaal al lang weer een uitzondering zullen we maar hopen…

Want voorlopig voel ik me nog steeds intens gelukkig als ik sámen met mijn hond mag genieten op de wandeling in het bos, of op het strand! Daar kan Aal nog een puntje aan zuigen...

Uitbreiding moskee Kampen

Progressief links sprak kort geleden haar verontwaardiging uit over de stemverklaring van SGP-fractievoorzitter Klaas van den Bosch die het betreurt dat uitbreiding van de moskee noodzakelijk is, maar daarentegen wel vóór het voorstel heeft gestemd. De SGP heeft natuurlijk het volste recht om, net zoals de moslims, uit te komen voor datgene waar zij voor staat maar dan hadden ze consequent moeten zijn en ook tégen het voorstel moeten stemmen.

In de tweede plaats verraste mij positief de gematigde reactie van Suat Azer, (islamitisch PvdA-raadslid). Hij toonde zich ‘geraakt’ door de uitspraak van collega van den Bosch, en liet de zaak verder voor wat het is.

En ik denk dat deze manier van reageren het enige goede antwoord is op de hardheid van de discussie die op dit moment gaande is rondom het discriminatievraagstuk in Nederland. Een buitengewoon sterke reactie waarbij hij zichzelf respecteert en uitdraagt waar hij voor staat, maar tevens zijn partijgenoot van de SGP met respect behandelt. En daar kunnen zijn collega’s van GL, SP,  én van zijn eigen partij die zich soms in felle bewoordingen uitspraken tégen de stemverklaring van van den Bosch, nog flink wat van leren!