Verkeersveiligheid

Een raadslid in Harderwijk maakt zich zorgen om de verkeersveiligheid in Harderwijk nadat een roekeloze hardrijder een fietser dood reed. Ook neemt het aantal verkeersongelukken toe in woongebieden waar niet harder mag worden gereden dan 30 km per uur, terwijl de weginrichting daar niet op in is gericht.

Ook bij ons in de buurt, (de Rolklaver in Kampen), jagen snelheidsduivels met een bloedgang over het ‘circuit’ in een 30-km zone. Een gezin moest tijdelijk andere woonruimte zoeken omdat de gevel van hun woning aan gort was gereden door een jongeman die blijkbaar dacht dat hij op de A28 reed. 

Een buurtinitiatief van bewoners en nabij gelegen scholen levert niets op. De gemeente wijst naar de eigen verantwoordelijkheid van de bewoners, en de buurt wijst naar de gemeente die juist als wegbeheerder daarin natuurlijk stevig de verantwoordelijkheid zou moeten nemen.

Maar blijkbaar moeten er eerst doden vallen voordat de gemeente Kampen ook maar een centimeter in beweging komt!

Staldrama

Een drama voltrok zich in het Gelderse Erichem, waar ruim twintigduizend varkens levend werden verbrand in een van de vijfentwintig megastallen van Adriaan Straathof in Europa.

Een brand in een stal met duizenden dieren, het is tegenwoordig aan de orde van de dag. Protesten van bewoners, lokale politieke partijen, en milieuorganisaties hebben tot nu toe weinig effect gehad bij de landelijke politiek, die als enige partij paal en perk kan stellen aan dit soort dubieuze projecten want van de ondernemers zélf, en zeker niet van Straathof, zal het niet komen.

Als je alleen al de gedáchte hebt om duizenden levende wezens op twee vierkante meter samen te proppen en je niet kiest voor méér brandveiligheid dan de minimale regels voorschrijven, terwijl je heel goed weet dat dit hard nodig is, dan ben je in mijn ogen een misdadiger. Als je dit risico wilt lopen met een opslag pallets dan moet je dat zelf weten, maar dat doe je niet met duizenden dieren in een stal!

Een eng beest...

Een jaar geleden, rond deze tijd, stond er een ietwat hulpeloze buurvrouw voor haar gesloten voordeur…geen sleutel, en ik had hem ook niet. Boven gelukkig wel een raam open, en via de ladder van de schilder werd alles opgelost. Je kunt er alles over lezen in mijn blog van 16 april 2016.

Maar vorige week was het dezelfde buurvrouw die mij riep van achter uit de tuin: ‘Kun jij vanuit jullie tuin achter onze overkapping kijken, want ik hoor de laatste dagen vreemde geluiden die lijken op het krabbelen van een middelgroot beest. Het schurend geluid was te zwaar voor muizen, en te licht voor een jonge olifant tijdens zijn of haar adolescentie…

Ik baande mij een weg door het struikgewas aan onze kant helemaal achterin de hoek van de tuin, en klauterde tegen de schutting omhoog. Maar het werd al een beetje schemerig en ik zag niets dat enigszins leek op een levend wezen, of zelfs nog erger…Ik zag wel drie houten afscheidingen, één van de achterburen, dan de oude schutting van de buren, en dan de achterwand van de overkapping. Drie lagen dus met daartussenin steeds een ruimte van niet meer dan tien centimeter.

Mijn gedachten voerden me al mee naar een mogelijk drama. Als een levend wezen daar tussen zou vallen komt ie er van z’n levensdagen nooit meer uit. Maar ik zag niks, en ik hoorde ook niks meer…

Een paar dagen later, eergisteren om precies te zijn, kreeg ik een wederom een hulp-oproep van buuf via de app: ‘Ik hoor het beest weer!!’ Buurman aan het werk, en buurvrouw in lichte paniek, maar toen ik ter plaatste kwam was er wederom niets te horen. Gelukkig had ik tijd, wie niet trouwens, want iedereen heeft evenveel tijd.  Kwestie van verdelen, en jezelf in de juiste proporties voorzien van hapbare ‘timeslices’. Maar dat is een andere kwestie, eerst op jacht naar dat monster!

Ik klauterde met zaklamp het dak op bij de buren, om van bovenaf te kunnen kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn, en terwijl ik naar beneden scheen zag ik twee kraaloogjes glinsteren, met daarom heen een klein wezen van zo’n twaalf á dertien centimeter, en het meende ook nog een lange staart waar te kunnen nemen maar dat bleek achteraf geen correcte constatering.

Voorzichtig probeerde ik met een lange stok beweging te krijgen in het wezen met de kraalogen, en op dat moment fladderde een jonge merel, die net uit zijn of haar dons was gegroeid, een meter omhoog in een poging om er uit de vliegen. Maar gezien de nauwe opening had het arme beest geen schijn van kans en zakte het hulpeloos weer terug in het gebladerte op de bodem. En op dat moment stond mijn besluit vast als een paal boven water. Dat beest moet, hoe dan ook, worden gered!! Maar hoe?

Een schepnet, met een lange steel? Zou kunnen, maar niemand had zo’n ding. De overkapping afbreken? Geen optie. De oude schutting weghalen, om de vogel meer ruimte te geven om weg te kunnen fladderen? Tja, dat kan, maar om nou een complete schutting af te gaan breken waar je ook nog eens vrijwel niet bij kunt? Maar toch bleek dit de enige optie, en gelukkig gaf het ding mee. De palen waren zo goed als verrot en de planken vielen er eigenlijk gewoon al vanaf. Yessss, de merel fladderde eerst van schrik de hoek in, maar vloog toen opeens op de rand van de schutting van de achterburen, schudde nog eens verward met zijn kop, en vloog daarna naar de nok van het dak!

Gelukkig, het beest was gered, want je moet er toch niet aan denken om zomaar zo’n beest dood te laten gaan in zo’n eng gat…Buurvrouw blij, mijn vriendin, die alles vanuit het zolderraam had gevolgd, blij en ik natuurlijk ook. Wat kan het leven mooi zijn, als je hulpeloze dieren kunt redden uit hun benarde positie. Daar wordt je, als je dat al niet was, een gelukkig mens van....

Homo-poster

Ricardo Abbaszadeh’s poster met de tekst: ‘ik heb niets tegen homo’s zolang ze maar niet zichzelf zijn’, moet een eyeopener zijn in de strijd tegen schijnacceptatie van homo’s in Nederland, (de Stentor, 21 april).

Maar meneer Abbaszadeh heeft in de verste verte niet in de gaten dat het probleem juist wordt veroorzaakt omdat er een groot verschil is tussen ‘jezelf’ zijn, en het praktiséren van geaardheid. Bovendien geeft hij het zelf al aan als hij zegt: ‘mensen vinden het prima dat ik homo ben, als ik maar niet op zo’n mal bootje in Amsterdam sta te dansen.

En dat is nu precies de kern van het probleem: homo zijn dat praktiséér je niet, maar dat bén je, of je bent het niet! Homo’s plaatsen zich juist in een uitzonderingspositie door als malloten op dat bootje in Amsterdam te gaan dansen. Een positie die ze dus eigenlijk helemaal niet willen innemen omdat ze ‘normaal’ willen lijken? Hoe tegenstrijdig is dat? Ooit een ‘hetero-pride’ gezien? Ik niet!

Doe normaal, en buit je geaardheid niet uit. Dan weet ik zeker dat betonscharen gewoon weer worden gebruikt voor het doel waarvoor ze gemaakt zijn!

Eindtoets basisscholen

Sinds 1995 is het schooladvies van de basisschool leidend in de beoordeling voor het vervolg op de middelbare school. Belangrijk omdat het kind beoordeeld wordt over de gehéle basisschoolperiode, maar de Onderwijsinspectie denkt daar blijkbaar anders over.

Het resultaat van de eindtoets is een tweede gegeven, en middelbare scholen mogen de toelating dan ook niet meer laten afhangen van het resultaat van deze eindtoets. Dat dit systeem aan alle kanten faalt blijkt wel uit de reactie van de Onderwijsinspectie waarin zij zich zorgen maakt omdat niet véél meer schooladviezen worden bijgesteld naar aanleiding van de uitslag van de toets. De toets die juist géén doorslaggevend effect meer mag hebben omdat het een momentopname betreft, moet nu in een keer weer een doorslaggevend effect krijgen?

Het lijkt er op alsof de Inspectie van het Onderwijs haar eigen systeem niet begrijpt! Bovendien worden er op dit moment vijf verschillende toetsen gebruikt die het systeem nog ondoorzichtiger maken.

Een beoordeling over de gehéle basisschoolperiode mag dus wat mij betreft gewoon gehandhaafd blijven!

Betonschaar

Het ‘betonschaarincident’ ligt nog niet zo heel ver achter ons. Mannen lopen als protestactie tegen dit incident hand in hand over straat, en veel jongeren gebruiken ‘homo’ als scheldwoord om hun ongenoegen over een ander te betuigen.

Zijn we wérkelijk zo tolerant in dit land? Ik denk dat er iets wezenlijks over het hoofd wordt gezien in de maatschappelijke discussie rondom deze problematiek. Want, blijkbaar zijn er maar twee varianten: óf je accepteert dat homo’s hand in hand lopen, óf je ramt ze in elkaar, al of niet met een betonschaar.

Maar er is een zeer grote groep die sinds mensenheugenis, (en niet alleen vanuit christelijke traditie), is opgegroeid met het feit dat seks tussen twee mannen of twee vrouwen nou eenmaal niet van oorsprong de bedoeling is geweest. En dat betekent niet dat je daarom homo’s onmiddellijk in elkaar moet rammen met een betonschaar omdat zij anders zijn dan anderen.

Het zou de maatschappelijke discussie enorm sieren om ook deze groep een klankbord te geven zodat de kwaadwillenden onder hen minder geneigd zijn om naar die betonschaar te grijpen...

Turkije

Het conflict tussen Nederland en Turkije n.a.v. de komst van Turkse diplomaten om hier te lobbyen om meer macht voor Erdogan te genereren, hebben we o.a. te danken aan ons eigen nationaal beleid in de afgelopen decennia.

Nederland haalt in de jaren ’50 van de vorige eeuw (Turkse) gastarbeiders naar Nederland zonder daarbij na te denken over de gevolgen die dit (decennia later) zou kunnen hebben voor onze hedendaagse ontwikkelde rechtsstaat en vrijheden. Sterker nog, kernbegrippen als democratie en vrijheid van meningsuiting worden nu bij de Turken gebruikt als argument, en bij de Nederlanders juist als tégenargument. De Nederlandse regering wil geen lobby in Nederland voor het huidige regime in Turkije, en de Turken zien de actie van de Nederlandse overheid als schending van de democratie die ons land zo hoog in het vaandel heeft staan.

Geen wonder dat nu de zaak op scherp staat. Beide partijen verdienen geen schoonheidsprijs als het gaat om wederzijds respect. Nederland en Turkije staan voor een belangrijke taak, en verantwoordelijkheid, om nu te voorzien in een diplomatieke oplossing.